نقش دیگران در رشد ما

این داستان به قرن 15 بر می‌گردد.

در یك دهكده كوچك نزدیك نورنبرگ خانواده ای با 18 فرزند زندگی می كردند. برای امرار معاش این خانواده بزرگ، پدر می‌بایستی 18 ساعت در روز به هر كار سختی كه در آن حوالی پیدا می‌شد تن می‌داد. 

در همان وضعیت اسفباك آلبرشت دورر و برادرش آلبرت (دو تا از 18 فرزند) رویایی را در سر می‌پروراندند. هر دوشان آرزو می‌كردند نقاش چیره دستی شوند، اما خیلی خوب می‌دانستند كه پدرشان هرگز نمی‌تواند آن ها را برای ادامه تحصیل به نورنبرگ بفرستد.

یك شب پس از مدت زمان درازی بحث در رختخواب، دو برادر تصمیمی گرفتند. با سكه قرعه انداختند و بازنده می‌بایست برای كار در معدن به جنوب می‌رفت و برادر دیگرش را حمایت مالی می‌كرد تا در آكادمی به فراگیری هنر بپردازد، و پس از آن برادری كه تحصیلش تمام شد باید در چهار سال بعد برادرش را از طریق فروختن نقاشی هایش حمایت مالی می‌كرد تا او هم به تحصیل در دانشگاه ادامه دهد... 

**********************  

آن ها در صبح روز یك شنبه در یك كلیسا سكه انداختند. آلبرشت دورر برنده شد و به نورنبرگ رفت و آلبرت به معدن های خطرناك جنوب رفت و برای 4 سال به طور شبانه روزی كار كرد تا برادرش را كه در آكادمی تحصیل می‌كرد و جزء بهترین هنرجویان بود حمایت كند. نقاشی های آلبرشت حتی بهتر از اكثر استادانش بود. در زمان فارغ التحصیلی او درآمد زیادی از نقاشی های حرفه ای خودش به دست آورده بود. 

  

وقتی هنرمند جوان به دهكده اش برگشت، خانواده دورر برای موفقیت های آلبرشت و برگشت او به كانون خانواده پس از 4 سال یك ضیافت شام برپا كردند. بعد از صرف شام آلبرشت ایستاد و یك نوشیدنی به برادر دوست داشتنی اش برای قدردانی از سال هایی كه او را حمایت مالی كرده بود تا آرزویش برآورده شود، تعارف كرد و چنین گفت: آلبرت، برادر بزرگوارم حالا نوبت توست، تو حالا می‌توانی به نورنبرگ بروی و آرزویت را تحقق بخشی و من از تو حمایت میكنم. 

  

تمام سرها به انتهای میز كه آلبرت نشسته بود برگشت. اشك از چشمان او سرازیر شد. سرش را پایین انداخت و به آرامی گفت: نه! از جا برخاست و در حالی كه اشك هایش را پاك می‌كرد به انتهای میز و به چهره هایی كه دوستشان داشت، خیره شد و به آرامی گفت: نه برادر، من نمی‌توانم به نورنبرگ بروم، دیگر خیلی دیر شده، ‌ببین چهار سال كار در معدن چه بر سر دستانم آورده، استخوان انگشتانم چندین بار شكسته و در دست راستم درد شدیدی را حس می‌كنم، به طوری كه حتی نمی‌توانم یك لیوان را در دستم نگه دارم. من نمی‌توانم با مداد یا قلم مو كار كنم، نه برادر، برای من دیگر خیلی دیر شده...

بیش از 450 سال از آن قضیه می‌گذرد. هم اكنون صدها نقاشی ماهرانه آلبرشت دورر قلمكاری ها و آبرنگ ها و كنده كاری های چوبی او در هر موزه بزرگی در سراسر جهان نگهداری میشود.

یك روز آلبرشت دورر برای قدردانی از همه سختی هایی كه برادرش به خاطر او متحمل شده بود، دستان پینه بسته برادرش را كه به هم چسبیده و انگشتان لاغرش به سمت آسمان بود، به تصویر كشید. او نقاشی استادانه اش را صرفاً دست ها نام گذاری كرد اما جهانیان احساساتش را متوجه این شاهكار كردند و كار بزرگ هنرمندانه او را "دستان دعا كننده" نامیدند. 

قبل از تصميم‌گيري‌هاي مهم، يك بطري آب بنوشيد!

نوبت بعد اگر خواستيد تصميم‌ مهمي بگيريد، قبل از هر اقدامي ابتدا يك بطري آب بنوشيد چون محققان در يك بررسي جديد ادعا ‌كرده‌اند كه افراد با مثانه پر، بهتر مي‌توانند تصميم‌ بگيرند.

به گزارش سرويس بهداشت و درمان ايسنا، اين محققان دريافته‌اند كه در يك لحظه، مكانيسم خودداري در مغز در تمام نقاط بدن يك حس خويشتن‌داري را القا مي‌كند و به همين خاطر افراد در هنگام پر بودن مثانه چون در وضعيت كنترل قرار مي‌گيرند، قادر هستند كه تصميمات مهم‌تر و با ارزش‌تري را اتخاذ كنند و در نتيجه بهتر قضاوت نمايند.

به گزارش روزنامه‌ ديلي تلگراف، اين متخصصان در دانشگاه هلندي «تونت» وضعيت كنترل مثانه را با بخش‌هاي مشابه در مغز كه احساسات مربوط به پاداش و اميال را فعال مي‌سازند، مرتبط مي‌دانند.

اين مطالعه همچنين نشان مي‌دهد كه حتي فكر كردن به واژه‌هاي مربوط به ادرار كردن نيز مي‌تواند همين تاثير را ايجاد كند.

بنابراين تحقيق، مردم در كنترل انگيزش‌هاي خود براي لذت‌هاي كوتاه مدت تواناتر هستند و در عين حال هم گزينه‌هايي را انتخاب مي‌كنند كه در مدت طولاني سود بيشتري براي آنها داشته باشند. به اين ترتيب بخشي از مغز كه اين سيگنال را مي‌فرستد نه تنها براي كنترل مثانه بلكه براي خودداري و كنترل در تمام قسمت‌هاي ديگر فعال مي‌شود.

بنابراين فعال شدن مكانيسم خودداري به شما كمك مي‌كند كه در تصميم‌گيري‌هاي خود اميال و پاداش‌هاي لحظه‌اي را انتخاب نكنيد بلكه در عوض به پيامدهاي سودمند و بلند مدت انتخاب خود بينديشيد.

منبع: اینترنت